Tu Boda

Een storm van emoties in een langzame dans op de grens van slaap en waanzin. Elk woord klinkt als een belofte, gedaan in de koude wind, waar liefde en jaloezie zich vermengen met de geur van wierook en bloed. Het tafereel lijkt bevroren tussen het altaar en de hel: een witte jurk, rode vlekken, honderd gasten - en niemand kan zich afwenden.

Hier is geen plaats voor tederheid - alleen een hardnekkig verlangen om tot het einde te dansen, zelfs als de muziek rechtstreeks naar de afgrond leidt. Alles staat op het punt van breken: de hartslag gaat te snel, de ademhaling stokt, herinneringen flitsen als oude flitsen op fotofilm. En toch voel je onder deze razernij een vreemde warmte: het besef dat de liefde niet heeft gered, maar een verhaal is geworden dat een laatste toast waardig is.