Wood

Liefde klinkt hier niet als een ideaal sprookje met vuurwerk, maar als een beetje vreemd bijgeloof, verweven met persoonlijke gewoontes en kleine rituelen. Waarom zou je vallende sterren vangen of op hout kloppen als degene met wie alles goed gaat naast je staat? De warmte in de stem klinkt door in de speelse ironie: alsof het idee dat ‘we ons eigen geluk maken’ tegelijkertijd gedurfd en een beetje zelfverzekerd lijkt.

De muziek houdt deze erkenning vast in een lichte dans - waar plaats is voor zowel lichte brutaliteit als speels gekoketterij. Je voelt het: er zijn geen voortekenen nodig als alles wat echt is al gebeurd is, en het is hier, in het ritme, in de woorden, in het donker, waar twee mensen blijven dansen.