Woodstock 2029

Hier klinkt elke regel als een aantekening in de marge van een dagboek, haastig geschreven tussen de reis, het optreden en de stilte na het concert. Militaire metaforen, vergelijkingen met superhelden, alledaagse details over belastingen en de sportschool - alles in één ritme, als een stroom van gedachten die zelfs onder de beat niet stopt. Het gaat niet om pathos, maar om eerlijk werk: de druk volhouden, in vorm blijven en blijven praten, zelfs als de nacht langer is dan de dag.

Er is een lichte vermoeidheid en ironie - alsof het “geen hustle” is, maar achter de woorden voel je hoeveel discipline en gewicht er in dit vak zit. In de finale blijft het gevoel van een verkwikkende, sterke dosis achter - alsof je in plaats van slaap zwarte koffie hebt gekregen en teruggestuurd bent naar de stad, waar er altijd wel iets te zeggen valt en iemand is om je rijmpjes mee te meten.