Opalite

Het is alsof het een aantekening in een notitieboekje is, gemaakt na een lange slapeloze nacht. Er zijn veel spoken - vroegere relaties, loze beloften, pogingen om de liefde bij de vleugels te grijpen terwijl zij door haar telefoon bladert. En veel zelfspot: vergelijkingen met ‘eten uit de vuilnisbak’ klinken niet als een klacht, maar als een eerlijke erkenning van vermoeidheid door eigen gewoontes.

Maar tegelijkertijd is er ook licht. In het refrein wordt de nacht niet zwart, maar onyx, en de lucht wordt opaal. Dit is muziek over hoe het na een onweer plotseling ophoudt met donderen en er tussen de ruïnes van oude verhalen een rustig, bijna transparant gevoel ontstaat: je hoeft niet meer op de zon te wachten, je kunt hem zelf maken.