Baltimore (feat. Trettmann)

Nostalgie ruikt hier naar nat asfalt en kaneel op een broodje dat ik toevallig in december heb gekocht. Het lijkt alsof het leven verder is gegaan langs de snelweg, naar nieuwe steden en mensen, maar elke bocht brengt me toch weer terug naar de oude ramen aan de overkant. De tweede verdieping, het aangrenzende blok - als een scène uit een film die je niet uit je hoofd kunt zetten.

In het lied flitsen schaduwen uit het verleden voorbij: avondkussen met een zoute smaak, lachen tot in de vroege uurtjes, het absurde vertrouwen dat alles eeuwig zal duren. Maar er klinkt ook iets wijs in door - de erkenning dat oude wegen nergens naartoe leiden, maar dat zonder hen het huidige ‘zelf’ niet zou bestaan. En daardoor worden de herinneringen zachter, warmer, als een brief die door de wind is meegevoerd.