Les passantes

De woorden vloeien alsof iemand door een oud notitieboekje bladert, waarin tussen de pagina's verdroogde bloemen zijn achtergebleven - toevallige ontmoetingen, momenten bij het raam, schaduwen van medereizigers, wier ogen sterker zijn blijven hangen dan hele jaren. Dit zijn allemaal mooie schimmen die ooit glimlachten en verdwenen, en een licht gevoel van weemoed en vreemde dankbaarheid achterlieten voor het feit dat ze er waren.

Muziek houdt zich op het dunne randje tussen herinnering en spijt: een beetje bitter, maar tegelijkertijd omhullend met warmte, zoals wijn in de avond. Ernaar luisteren is als het bekijken van voorbijgangers en denken dat in ieders ogen een verhaal schuilgaat dat het jouwe had kunnen zijn, maar vluchtig bleef.