M'en Aller

Deze klank heeft iets weg van een film over nachtelijke straten: het licht van lantaarnpalen, nat asfalt, en van binnen een zacht, bijna pijnlijk verlangen naar iemand die net zo vertrouwd is geworden als je eigen hartslag. Elke regel is als een stap die een herinnering probeert in te halen, maar die steeds weer wegglijdt en alleen een spoor van warmte achterlaat.

Het voelt alsof de wereld niet meer volgens zijn eigen wetten draait en nu tussen ‘was’ en ‘misschien’ in hangt. Er zit geen pathos in deze woorden, alleen een hardnekkig verlangen om de verbinding vast te houden, al is het maar met de vingertoppen. De muziek omarmt je als een warme sjaal in winderig weer, en de tekst is een fluistering waarin je hoort: “blijf nog even”.