La voisine

Het verhaal lijkt rechtstreeks uit het leven van de naburige huizen te komen - waar tussen de mensen slechts een weg ligt, maar de last van oude wrok deze in een grens verandert. Hij kijkt naar haar vanaf het balkon, ruikt de bekende geuren uit de keuken, hoort dezelfde liedjes, ziet dezelfde gebaren bij de familie aan de overkant. Alles is pijnlijk hetzelfde, en juist dat maakt de scheiding nog absurder.

Het lied bevat geen luide slogans, alleen stille observaties: twee huizen, één straat, twee kindertijden die volgens parallelle regels leven. De muziek ondersteunt dit verhaal op zachte wijze, als een achtergrond voor onuitgesproken woorden. En het gevoel blijft dat als je de angsten en het wantrouwen van volwassenen wegneemt, er alleen het eenvoudige en voor de hand liggende overblijft: een gelijkenis die niet te ontkennen valt.