Believe

Hier klinkt liefde niet als een luid gebaar, maar als een gewoonte - als ademhalen na een lange hardloopsessie. Deze regels gaan niet over een filmische romance met pathos, maar over die vreemde tederheid waarvoor mensen ‘door het vuur gaan’ - soms letterlijk. Dat is wanneer het hart moe lijkt, de benen versleten zijn, maar je toch doorgaat - omdat het samen makkelijker is om te ademen, zelfs als de lucht vonkt.

Het ritme is hier zacht als regen en warm als de zon die door de druppels heen breekt. De woorden, als muziek in het raam, geven het gevoel dat twee mensen hun kasteel in de wolken bouwen - niet van steen, maar van vertrouwen, gewoontes, grappige bijnamen en kleine overwinningen. Het gaat erom dat je temidden van chaos en vermoeidheid een rustig hoekje kunt vinden waar je jezelf kunt zijn en waar zelfs de zwaarte op je ziel verandert in een kans om te vliegen.