Maldita Mudanza

In dit verhaal is er de stille rook van een kampvuur en de geur van een vreemd huis, dat toch pijnlijk vertrouwd aanvoelt. Het gaat over hoe in de ene handen warmte ontstaat, en in de andere een koffer wordt gepakt. Spullen worden in een tas gestopt, niet in het leven, en daardoor wordt de leegte voelbaar. In elke vraag over muren, vloeren en tapijten klinkt het verlangen naar wat gemeenschappelijk had kunnen zijn, maar vreemd is geworden. Het gaat niet om verlies of afgunst, maar eerder om erkenning: soms verdwijnt niet de liefde, maar de persoon die niet heeft kunnen blijven. En dan lijkt zelfs het mooiste huis een plek waar je niet thuishoort.