INZM

De bliksem splitst het moment in tweeën: eerst de schok, dan de vlucht. Alsof iemand op pauze heeft gedrukt in het dagelijkse leven en een korte, maar levendige reeks beelden heeft laten zien: een versnelde sprint, een knisperende stilte, weer beweging. Het hele nummer voelt als een flits in een straatcamera - scherp, heet, een beetje gewetenloos. De onduidelijke geluiden tussen de regels werken als een knipoog: hier kun je wat meer druk zetten, hier kun je alles in brand steken voor het effect.

Drie slagen, drie kraaien, fragmenten van de hemel die gemakkelijk breken en weer in elkaar vallen - het ritme lijkt speciaal getraind om te doen alsof alles onder controle is, hoewel de controle al lang op vakantie is. De ironie glijdt stilletjes, bijna vriendelijk voorbij: supersnel zijn betekent niet dat je je niet kunt branden. Uiteindelijk blijft het gevoel dat ergens in de buurt iemand lacht en zijn hand op het koude traliewerk legt om te voelen dat hij leeft.