All meine Jungs

Het is als een soort nachtelijke betovering: de bas klinkt als een Lamborghini-motor, de herhalingen - “all me” - als een teller in een winkel die maar blijft tikken. De woorden snijden de stad in stukken - geld, het uitgaansleven, ‘mijn jongens’, ‘mama neemt het geld’ - en dit alles knipoogt alsof de luxe in een vitrine met neonverlichting wordt getoond. In de stem klinkt zowel zelfvertrouwen als een lichte spot door, zoals bij iemand die de waarde van zijn trofeeën kent en ze graag laat zien.

Het opscheppen verandert in een bijna alledaagse scène: vrienden die ‘het zelf hebben gemaakt’, vriendinnen die ‘met een vriendin’ komen, en een wereld waar bankbiljetten voor het effect kunnen worden verbrand. Er is hier sprake van zowel opwinding als een beetje een grappige dreiging - alsof de toegang tot de kring niet voor iedereen openstaat, maar alleen voor degenen die bereid zijn om volgens speciale regels te spelen. Dit alles ruikt naar champagne, lederen stoelen en de hitte van het nachtelijke asfalt.

Het gevoel is niet een verhaal over een held, maar een aantekening in het dagboek van de stad: de trotse eenvoud van woorden vermengd met de extravagantie van beelden. Het ego fungeert als valuta en de muziek als een uithangbord dat tegelijkertijd lokt en knipoogt: kom binnen, maar onthoud - hier wordt betaald met aandacht en gelach.