ESCALOFRÍOS

Liefde klinkt hier als een slechte gewoonte: je weet dat het je kapot maakt, maar je kunt het toch niet loslaten. De woorden prikken van jaloezie en trillen, alsof je rillingen krijgt bij de gedachte aan het ‘delen’ van gevoelens. In dit ritme - een nerveuze stap door een donkere straat, op zoek naar toevallige warmte om te vergeten, en de eeuwige botsing van tegenstellingen die elkaar sterker naar elkaar trekken dan het verstand toelaat. Het lied is bitter als een half opgedronken whisky na een ruzie, maar onder deze bitterheid schuilt de hoop op een klein evenwicht tussen vernietiging en tederheid.