CONTRABANDO

De straten spelen weer theater - dreigende maskers, luide woorden, maar achter dit alles schuilt een bekende ironie: degene die belooft een ‘maleante’ te zijn, struikelt in werkelijkheid vaak over zijn eigen poespas. Er klinkt gelach, de bassen dreunen en het wordt duidelijk: deze voorstelling gaat niet over angst, maar over drive.

Er is hier zowel hitte als vuur en brutaliteit, die eerder prikkelend dan beangstigend is. De woordenwisselingen veranderen in een spel, de dreigementen in ritmische kreten op de beat, en de straat lijkt meer op een enorme dansvloer dan op een slagveld. De overdrijvingen en het pathos lossen op in het perrero, en het enige wat overblijft is die energie waardoor je niet stil kunt zitten.

De muziek lijkt te fluisteren: “Ja, het leven is hard, maar vandaag worden niet de vuisten, maar de passen in de maat de beslissende factor.” En daar zit een kern van waarheid in - het vuur dat niet uit angst ontbrandt, maar uit het verlangen om tot in de ochtend te dansen.