SINGAMO

De nachtelijke straat verandert in een ritmische provocatie: luidkeels wordt verkondigd “wij zijn terreur”, maar dit is eerder theatraal zwart humor dan een manifest - een uitdaging voor de dansvloer, waar iedereen de beat wil voelen en tegelijkertijd in je oor wil lachen. De stem klinkt alsof hij tegelijkertijd uit een carnaval en van een bar komt - opschepperij, verwaandheid en warme, knipogende brutaliteit, verpakt in een serieuze bas.

Het herhaalde “hoy, hoy” en het gepraat over “grammen” werken als een aftelling voor een sprong: spanning, opwinding en bereidheid om de nacht frontaal tegemoet te treden. Hier vermengen zich een waanzinnige drive en een heftige flirt op het randje - verzoeken, beloften, kleine dreigementen-grappen, waarvan de betekenis met één blik te raden is. Dit alles gaat niet over drama, maar over een experiment: het testen van grenzen, het vermogen om een klap op te vangen en vervolgens te lachen om je eigen brutaliteit.

De muziek is als een vonk in benzine: kort, scherp, onmogelijk om niet te bewegen. Aan het einde blijft een gevoel van warme chaos achter - alsof er net een storm van gelach en adrenaline is voorbijgegaan, en op het asfalt drogen de sporen van de dans en de nog warme echo's van het gesprek al op.