修羅

In elk woord van deze tekst hoor je de wind - scherp, vrij, een beetje meedogenloos. Het barst dan uit in een storm, dan wordt het een warme lentebries, maar het laat altijd een gevoel van eenzaamheid achter, dat je niet kunt verbergen achter liedjes of zonsondergangen. Hier worden mensen vergeleken met bergen, de zee, zonlicht - en daardoor lijken eenvoudige gevoelens plotseling net zo enorm en meedogenloos als de natuur zelf.

Het lied lijkt gemaakt om in de wind te schreeuwen: over scheuren in de borst, over eenzaamheid die naar buiten wil breken, over de onverwachte ontdekking dat zelfs de lach en warmte van anderen soms eenzaam zijn. Het klinkt als een oud gebed en tegelijkertijd als een moderne biecht - scherp, maar eerlijk, waar pijn en schoonheid samensmelten in één lange windvlaag.