ノンフィクションズ

Soms lijkt het leven op een honkbalwedstrijd: in plaats van een rustige wandeling is het een eindeloos spel met onvoorspelbare worpen. Dan een misser, dan een ‘uit!’, maar om de een of andere reden voel je toch die spanning - om de honk te halen, zelfs als je met je gezicht in het stof valt. Op zulke momenten is je ademhaling onregelmatig, je handen zitten onder de blauwe plekken, je batterij is leeg, maar ergens aan de rand van het veld schijnt altijd datzelfde blauwe streepje van de lucht.

Het is grappig en ontroerend tegelijk, want al dat gedoe, met fouten, geschreeuw en elkaar opvangen, verandert in een echte drama. Niet verzonnen, niet kartonnen, maar levendig, met de smaak van zweet en vreugde. Je hoeft alleen maar de volumeknop op “200%” te zetten en plotseling begrijp je: onhandigheid, tranen, ademhalen en vallen - dat hoort ook bij de overwinning. En dat betekent dat het zin heeft om door te rennen, totdat het fluitsignaal klinkt.