白日

Het is alsof je in de koude lucht met jezelf praat, terwijl de sneeuw zo dicht valt dat je niet verder kunt kijken dan je uitgestrekte arm. De woorden zijn geen biecht, maar een stille opsomming van wat niet meer terug te halen is, wat je niet hebt kunnen doen, wat zich tot een brok in je keel heeft gevormd. Maar binnenin deze vermoeidheid leeft al een beweging vooruit: laat het verleden plakken, laat de fouten blijven, de voeten lopen toch door in het heden.

Het lied is als een wit vel papier dat je niet kunt wissen, maar waarop je wel verder kunt schrijven. Sneeuw gaat hier niet alleen over de winter, maar ook over de zeldzame kans om je te verschuilen en te stoppen met je sterk voor te doen. En temidden van deze kou ontstaat een nauwelijks waarneembare warmte - de hoop dat je op een dag, na het wisselen van de seizoenen, toch iemand zult ontmoeten en een naam zult zeggen die je nog niet bent vergeten.