また逢う日まで

Er zijn liedjes die naar de wisseling van de seizoenen ruiken - die allereerste wind die zegt: het is tijd om afscheid te nemen, ook al hebben we elkaar nog niet losgelaten. Hier klinkt afscheid niet als een punt, maar eerder als een ellende: het vertrouwde ‘tot ziens’ in plaats van het zware ‘gelukkig’, een lichte glimlach om de trilling in de stem te verbergen.

Het is tegelijkertijd warm en pijnlijk, als een laatste wandeling door een bekende laan, waar gisteren alles nog vertrouwd was, maar vandaag plotseling kostbaar lijkt. In deze regels klinkt dankbaarheid door voor de ontmoeting en een stralende hoop op iets nieuws - zelfs als er verschillende wegen voor ons liggen, blijven de herinneringen gemeenschappelijk, zoals de lente, de zomer, de herfst en de winter, die elkaar afwisselen, maar altijd terugkeren.