ただ君に晴れ

Het lied ruikt naar warme asfalt na een juli-regenbui, lindebloesem en die avonden waarop de lantaarns nog niet branden, maar de schaduwen al twee keer zo lang zijn als je zelf. Er is geen grote drama - alleen een zacht verlangen naar de tijd dat je op je tenen kon gaan staan om ouder te lijken en echt kon geloven dat de zomer eeuwig zou duren.

In elke regel klinkt de herinnering door aan kinderspelletjes en tikkertje, aan zakken waar de nacht zich verstopte en aan foto's die het heden niet konden vasthouden. Volwassen worden betekent hier leren loslaten, maar tegelijkertijd de geuren, kleuren en het oorverdovende geluid van de krekels bewaren, dat in elk moment leefde. De zomer gaat voorbij, maar blijft voor altijd in je hoofd - een beetje roestig, een beetje pijnlijk, en daardoor nog kostbaarder.