Starburst

Het geraas van de straten en de scherpte van de woorden vormen een stroom waarin elke regel soms als een vuistslag op tafel klinkt, soms als een nerveuze lach om de chaos rondom. Hier zijn geen steriele verhalen, alleen het stof van de wijken, andermans fouten en eigen keuzes, die luider klinken dan welke rechtvaardiging dan ook. In het ritme hoor je de opwinding van het gevecht en de bitterheid van de gevolgen, alsof het leven tegelijkertijd een boksring is en een druk kruispunt waar je jezelf gemakkelijk kunt verliezen.

En dan - een plotselinge ommekeer: grof taalgebruik maakt plaats voor beelden van de kosmos en sterrenstof. In dit contrast schuilt een vreemde waarheid: zelfs de hardste harten voelen zich toch aangetrokken tot schoonheid, ook al is het door hun verharde handen heen. Het resultaat is geen verhaal over overwinningen of nederlagen, maar een portret van innerlijke turbulentie, waar woede en poëzie net zo natuurlijk naast elkaar bestaan als de nacht en de ochtend in één stad.