Jupiter

Soms verandert het leven in een filmset met doorgebrande lampen - het is dan ofwel te donker, ofwel verblindend fel. Het lijkt alsof je eindelijk weer in het middelpunt van het beeld staat, maar de geluidsregisseur fluistert nog steeds: “Wie ben jij in deze scène?” Tussen het applaus en de verloren geolocaties in de messenger groeit een nieuwe versie van jezelf - iets luider, iets moediger, maar nog steeds met een trilling in je stem. En ook al lijkt alles onder de schijnwerpers duidelijker dan het in werkelijkheid is, soms vindt juist daar, in die verblinding, het echte volwassen worden plaats.