DIMA RAVE

De stad gonst van de namen van stations, straattaal en sirenes, en daartussen het eeuwige ‘baby’ en ‘hoe gaat het?’. Liefde is hier als een fietstocht over de nachtelijke boulevard: het lijkt romantisch, maar elk moment kun je op het stuur belanden en naar het politiebureau worden gereden. Grote gebaren, grappige opschepperij en discussies over ‘wie hier het gekst is’ botsen frontaal, terwijl autotune een kleverige hook samenstelt uit beledigingen. In het hoofd - een tornado van kinderanimaties en ideeën voor een nieuwe kleur, in de zakken - een gekwetst ego en kleine ironie, maar toch wil je dansen. Het resultaat is een brutaal dagboek van vijfentwintig jaar kwetsbaarheid: luidruchtig, vasthoudend en onverwacht teder tussen de regels door.