Небо

Het leven klopt op een ritme dat je uit balans brengt - dan een wals, dan een marathon, dan een lege winter, waar zelfs de herinnering aan warmte onder de sneeuw bedolven raakt. Alsof iemand plotseling het geluid heeft uitgezet en alleen de echo van vertrouwde bewegingen heeft achtergelaten. En toch klinkt er vreemde muziek van binnen: een afscheid dat langer duurt dan de ontmoeting zelf.

In de woorden zit de bitterheid van het vertrek, maar geen tragedie. Eerder een lichte berusting van iemand die al begrepen heeft dat er geen weg terug is, hoe graag hij ook zou willen blijven. En daarin schuilt een paradoxale vrijheid: door te verliezen, begin je plotseling te beseffen dat de hemel helemaal geen plafond is, maar een gewoonte waaraan je ook kunt wennen.