Down to Nothing

Je kunt stil verdwijnen achter een bocht, alsof je oplost in de ochtendlucht, en alleen de vraag achterlaat: kom je terug of was het voorgoed? In het liedje verandert dit verdwijnen in een obsessie - de zoektocht gaat overal door: achter de wolken, tussen de sterren, zelfs in een rokerige hoek van een wegcafé.

Het klinkt als een poging om een luchtspiegeling vast te grijpen, terwijl de realiteit tot niets vervalt. Lachen door tranen heen, deals met je eigen demonen en het hardnekkige ‘ik zal het toch vinden’. Want soms is liefde geen tederheid, maar een hardnekkige jacht op iemand die te slim is geworden om weg te lopen.