WROØM WROØM

De maan hangt als een lantaarn boven het betonnen lijkwade, en het lijkt alsof zelfs de lucht hier ruikt naar vermoeidheid door snelheid. De stad slaapt niet, ze brult, trilt als een motor onder de huid. Elk "vroem" bonkt in mijn slapen, terwijl mijn gedachten dieper snijden dan het asfalt onder mijn sneakers. Tussen de schittering van koplampen en woorden, vermengd uit talen en nachtelijke straattaal, ontstaat een bijzonder soort stilte, die de waarde van risico kent en niet gelooft in pauzes. Wolven zoeken geen rust, ze drijven door de straten waar zelfs dromen oplichten in neon en naar benzine ruiken.