Milano Baby

De stad sist van oververhitting, het asfalt dampt, de ramen weerspiegelen vreemde ramen en de gedachten vliegen weg als duiven op het plein. Alles lijkt tegelijkertijd belangrijk en zinloos: telefoontjes, afspraken, likes, die eindeloze bochten op de innerlijke 'levensweg', waar altijd wel iemand voorrang neemt. Ze is als een navigator die alleen verdwaalt als hij in de buurt is. Waar het gebrul van motoren zich vermengt met de beat van een hart, en gevoelens ruiken naar benzine en onuitgesproken woorden. Milaan klappert met zijn tanden, steekt met muggen, belooft de zee, maar schuift kurken onder. En toch ontstaat er uit deze drukte een vreemde aantrekkingskracht, een beetje nerveus, een beetje gevaarlijk, alsof het een scène uit een serie is die niemand tot het einde wil kijken.