Stavo Pensando A Te

De wereld draait weer op een zachte beat, waar de geur van opgewarmde lasagne en zout op de huid net zo belangrijke details zijn als de ogen van vreemden in de duisternis van de bar. Alles lijkt een grap: gelach, een slok wijn, de zin over de hemel "als geschilderd". En toen ineens een brok in de keel, omdat het een al te bekend gevoel was: je kunt niet samenkomen, en je wilt elkaar helemaal niet zien. In elke regel een luie zon, ochtendadem en gedachten die pas na het tweede glas komen. Wat gemakkelijk en toevallig leek, verandert in iets kleverigs, als zand dat na de zee niet afspoelt. En er blijft alleen dat vreemde gevoel over alsof het leven voorbij is geraasd en de pauze niet ingedrukt kan worden.