Amore Disperato

Liefde, als een oude straat aan zee, weet alles van je vallen en gewoontes, maar opent toch de deur. Tussen een kus en een koppige ruzie was er geen grens meer: was het vuur, of was het de gewoonte om zich te warmen in de as? Grappig hoe gemakkelijk je je hoofd kunt verliezen en hoe lang je daarna jezelf kunt zoeken in de sporen van anderen in de ochtendmist. En toch heeft deze chaos iets eerlijks, wanneer pijn klinkt als een bekentenis en vergeving zich verschuilt in dezelfde adem als de schreeuw. Het voelt alsof het hele leven één eindeloos "en toch samen" is, zelfs als niemand beloofd heeft dat het zou lukken.