Incoscienti Giovani

Liefde, doorgebrand door sigaretten en regen, ruikt naar benzine en verlangen naar iets dat niet meer terugkomt. Alles lijkt een beetje filmisch, alsof het de soundtrack is van een oude Italiaanse film waarin de personages niet volwassen worden, maar gewoon leren verkeerd, maar wel tot het einde toe, lief te hebben. De wind slaat tegen de ramen, de motor bromt en de herinnering aan haar is als een benzinestation langs de snelweg: het flitste voorbij en bleef voor altijd binnenin. In deze woorden gaat jeugd niet over leeftijd, maar over roekeloosheid, wanneer liefhebben betekent opbranden en verlangen onregelmatig ademen. Gelach, vermoeidheid, stof van de weg, alles door elkaar, en alles echt. Zelfs de pijn is hier mooi, als een lied dat eindigt op de helft van een woord, en een stil echo van zinnen achterlaat: *incoscienti giovani* eeuwig jong, zelfs als er geen kracht meer is om dat te zijn.