Niebla

Een beetje een sombere ochtend en een te heldere stad, waar zelfs de lucht een smaak van vermoeidheid lijkt te hebben. Alles om me heen beweegt, zoemt, knippert, en vanbinnen heerst de eeuwige modus van "later overdenken". Soms wil je gewoon gebroken delen van jezelf uitwisselen - iets onvolmaakts weggeven en in ruil daarvoor een beetje eerlijkheid terugkrijgen. Het gaat hier ongeveer over dit: over mensen die hun gevoelens verbergen onder een pantser van ironie, 'gangsters' spelen, maar eigenlijk gewoon bang zijn om niet aardig gevonden te worden. Klinkt als een avond na een lange dag, waarop het er niet meer toe doet wie er gelijk heeft. Wanneer je wilt zeggen: "geef me het slechtste, ik zal er toch proberen iets moois van te maken." En laat de hele wereld denken dat het een grap is - het belangrijkste is dat één persoon begrijpt dat het niet zo is.