Prędkość we krwi

De stad lijkt 's nachts op een kerstboom - knipperend, sprankelend, iets belovend dat ze toch niet zal geven. Het asfalt brult onder de wielen, de wind scheurt gedachten in stukken, en plotseling komt diezelfde vrijheid die in het gewone leven tot krampen ontbreekt. Hier hoef je niet braaf te zijn, hoef je niets uit te leggen. Alleen de motor, de hartslag en het geruis van de muziek in mijn oren, dat zelfs mijn eigen twijfels overstemt. Er zit een bijzondere eerlijkheid in deze snelheid. Wanneer regels achtergrond worden en elke kilometer als een uitademing na te lang 'volhouden'. Misschien noemt iemand het roekeloosheid, maar voor iemand anders is dit de enige manier om te voelen dat het hart nog niet heeft opgegeven.