Mam wywalone

Wanneer het leven verandert in een constante "laat het allemaal maar naar de verdommenis gaan", ontstaat er een vreemd gevoel van vrijheid. Wodka is koud, de muziek is luid, de hersenen schakelen eindelijk de angst uit en zelfs de stomste wrok wordt achtergrondmuziek voor het dansen. Alles wat gisteren irriteerde, bestaat vandaag gewoon niet meer, het is opgelost in het ritme en het zweet op mijn gezicht. Er is een bijzonder genoegen in deze totale minachting voor fatsoen: wanneer je niets hoeft te bewijzen, je niet hoeft te verantwoorden, je niet hoeft te proberen te behagen. Alleen het dreunen van de bas in mijn borst en het gevoel dat alles precies nu eerlijk is, zonder glamour, zonder moraal, gewoon een mens die het allemaal niets meer kan schelen. En daardoor voelt het zelfs een beetje licht.