Светлая полоса

Soms duurt de duisternis zo lang dat je begint te twijfelen of er überhaupt wel een dageraad komt. De wereld leek in vijf lagen zwart ducttape gewikkeld, en ademen ging alleen nog maar op de automatische piloot. Maar ergens diep van binnen verzamelt zich toch een kleine voorraad kracht - voor één sprint, één beweging vooruit. Zelfs al is het blind. Hier ruikt de nacht naar as, maar iemand zoekt nog steeds een hand in de buurt - laat niet los, geeft niet op. En juist daarin zit een vreemd, koppig geloof: dat zelfs in een aswoestijn een stengel zal groeien, hoe dun ook, maar levend. Dat de dauw weer zal glinsteren als een belofte gedaan aan het licht zelf. Geen pathos - gewoon een stille, volhardende "ondanks". De muziek gaat als stap voor stap over de sneeuwkorst, totdat onder de voeten plotseling het ijs kraakt en ergens voorin het eerste lichtje flikkert. Er komt een lichte periode. Zeker weten.