fl33

Het ruikt naar oververhitte lucht - zo heet dat het boven het asfalt trilt als de stad uitademt van vermoeidheid. De woorden lijken te smelten, en laten alleen een hartslag en hitte achter die nergens naartoe gaat. Alles is al lang gezegd, maar de mond fluistert nog steeds: "over". Alsof, als je het nog een keer herhaalt, het verleden zich gehoorzaam zal oplossen in het gezoem van de luidsprekers. Hier is geen woede, geen vergeving - alleen hitte, plakkerig en taai als augustus. Het ritme wiegt je, als een oude ventilator die op zijn laatste adem mompelt. En in deze "hitte" is niet alleen de temperatuur. Dit is een herinnering die niet kan worden afgekoeld door tijd of afstand.