Café

Er zit iets in dit lied dat doet denken aan ochtendmist na een slapeloze nacht. Wanneer de wekker niet volgens schema gaat, maar gewoon uit medelijden - om je eraan te herinneren dat het leven doorgaat, zelfs als de koffie plotseling zijn smaak verliest. Het lijkt alsof de persoon ergens dicht bij de rand van uitputting is: hij wil verdwijnen, van stad veranderen, van gezicht, van naam... maar in plaats daarvan schenkt hij gewoon nog een kopje in en doet alsof alles onder controle is. Er klinkt een vermoeide berusting in zijn stem – diezelfde berusting die je voelt als je niet langer vecht tegen de eenzaamheid, maar leert ermee samen te leven. Wanneer woorden over liefde niet klinken als een vraag, maar als een echo uit een kamer waar het licht al lang gedoofd is. En toch zit er iets warms in - stil, menselijk, zoals de laatste slok koude koffie die je om de een of andere reden toch nog drinkt.