KAC WAWA

Op de koptelefoon is stadsrumoer te horen, en binnenin is het net of er een ketel staat te loeien, of een radio met een verkeerde frequentie: het ritme trekt aan je schouder, de woorden maken soms grappen, soms snijden ze. Hier is zowel de wens naar adrenaline als de vermoeidheid van gevoelens die niet meer reageren op aanrakingen; alles vermengd met straatbrutaliteit - waarschuwingen over met wie je moet omgaan en puur huishoudelijke, harde metaforen over hart- en niet alleen hartwonden. Je hoort hoe graag je weg wilt rennen van je eigen hoofd, maar toch blijf je hangen voor weer een zinloze controle - alles is zoals in een slechte serie, alleen de soundtrack wordt door de stad zelf geschreven. Een beetje cynisch, een beetje dagboekachtig warm: hier zijn pogingen om de smaak voor het leven terug te vinden via andermans handen, en de rustige acceptatie dat "alles niet volgens plan gaat". De zang is soms machteloos onverschillig, soms uitdagend - alsof iemand leert onderscheid te maken tussen gewoonte en verlangen. En tot slot - een lichte glimlach: regels worden gebroken, maar gewoonten blijven, wat betekent dat je de hele nacht op de pier kunt dansen, terwijl de tijd repareert wat niemand serieus van plan was te restaureren.