Senfoni

De wereld stort niet luidruchtig in - ergens vanbinnen, tussen een inademing en een uitademing. Alles lijkt levend, maar in mijn lichaam voelt het alsof er plastic zit, en in mijn gedachten is er ruis van een defecte radio. Liefde en woede hebben al lang van rol gewisseld, ze spelen scènes zonder regisseur. Buiten een spektakel, binnen een front. Elke regel klinkt als een bekentenis van iemand die te veel heeft gezien en te lang heeft volgehouden. Daarin zit zowel de filosoof die met het lot worstelt, als de vermoeide soldaat die lacht op de ruïnes van zijn eigen geloof. Hier dansen ze met demonen op het ritme van synthetische muziek, meten ze hun kracht met chaos, discussiëren ze met God, maar niet om een antwoord te krijgen - gewoon om te voelen dat ze nog leven. Een zware, bijna ritmische beat klinkt als een hartslag op de rand van flauwvallen. En in die wanhoop is er een vreemde zuivering: als je de pijn accepteert, stop je met bang zijn. Zo klinkt het moment waarop een mens voor het eerst in de afgrond kijkt en daarin zijn eigen spiegelbeeld herkent.