KHÔNG CẦN NÓI NHIỀU

Ergens tussen de lichtflitsen en het klappen van handen ontstaat de sfeer van de avondstad – die stad waar zelfs de lucht doordrenkt lijkt van ritme. De muziek stuwt je omhoog als in een attractie, om dan plotseling af te remmen in slow motion - en je wilt gewoon meedrijven op deze mix van geluiden, waar geen regels of haast zijn. Alles draait, knippert, weerspiegelt - als in de spiegels van het clublicht, waar elk moment zijn eigen kader vangt, totdat de belichting oververhit raakt. Hier belooft niemand morgen, en daarin schuilt een bijzondere vrijheid: in het moment zijn, op de inademing, in de schijnwerper. Een beetje chaos, een snufje ironie, een druppel elektriciteit in de aderen - en daar klikt de nacht alweer met de sluiter, om het leven in beweging vast te leggen.