Urusai

Er zit iets van zomerse luiheid en straatgekte in - als de zon het asfalt smelt en iemand onder het balkon zingt, of het nu een gebed is of een vloek. Alles lijkt eenvoudig: bier, pillen, gesprekken over het eeuwige tussen twee haltes. Maar in die woorden heerst een hitte die zelfs 's nachts niet weggaat. Die ene, waar je duizelig van wordt en een beetje bang - omdat alles tegelijkertijd levendig, helder en gedoemd is. Het ruikt naar zweet, sinaasappels en iets gevaarlijks. En alsof het juist daardoor is dat je nog een minuut wilt blijven, tot het ochtendlicht je komt ophalen.