Drip

Alsof twee elektrische ontladingen elkaar toevallig ontmoetten op een kruispunt van blikken - en nu synchroon schijnen. Alles lijkt eenvoudig: het ritme is lui en speels, de woorden lijken van de tong gerold te zijn, zonder de tijd te hebben gehad om door de geest te worden bewerkt. Maar er is iets charmants aan deze nonchalante "spitsom" - diezelfde sfeer waarbij je niet slim, diepgaand of dramatisch hoeft te zijn. Gewoon op elkaar afstemmen qua tempo, ademhaling, regel. De muziek klinkt als folie in de zon: een beetje verblindend, een beetje misleidend, en daardoor nog aangenamer. Het heeft geen zin om hier naar onderliggende betekenissen te zoeken – die zijn allemaal opgelost in het licht. Gewoon twee mensen die op dezelfde golflengte zitten, dezelfde pagina omslaan, terwijl de rest alleen maar het juiste deel zoekt.