Cuando Llegará Mi Suerte

Het suist in mijn hoofd, alsof ik drie dagen niet heb geslapen en koffie op een lege maag heb gedronken. Alles lijkt te bewegen - dagen, weken, het leven - maar het voelt alsof je stilstaat en wacht op een bus die allang is afgeschaft. Ergens daar, buiten die vermoeidheid, loopt "geluk" rond, terwijl hier alleen de gewoonte is om de minuten te tellen tot het moment dat het "geluk" toeslaat. Elk couplet is als een denkbeeldige ereronde rond je eigen hulpeloosheid. Sarkastische vermoeidheid van het wachten, vermengd met hoop die niet meer schijnt, maar alleen nog knippert als een lampje dat op het einde is. En dat alles op het ritme dat je niet met je gezicht in het kussen laat vallen - alsof het lichaam zich nog herinnert hoe het moet leven, zelfs als het hoofd het al lang heeft opgegeven.