Ya No Duele

Wanneer de pijn eindelijk opgeeft en niet langer het centrum van het universum is, groeit er stilte in de plaats - zo kalm alsof de wereld voor het eerst uitademt. Littekens blijven, maar nu als medailles: ze sieren niet, maar herinneren je eraan dat je hebt overleefd. En ergens tussen het verleden dat niet langer pijn doet en het heden waarin het gemakkelijker is om adem te halen, ontstaat een gevoel van kracht - niet opzichtig, maar stil, zelfverzekerd, doorleefd. Diezelfde die een mens onkwetsbaar maakt, maar niet harteloos. Omdat als het hart nog klopt, het al een overwinning is.