Estrellas Místicas

Alles lijkt zoals altijd - het podium, het licht, het publiek, de vertrouwde routine, de geoefende glimlachen. Alleen vanbinnen een lichte jeuk: alsof je de huid wilt aftrekken om te controleren of er nog een druppel echt onder zit. Zingen, grappen maken, beleefd zijn - dat is al lang geen daad van wil meer, maar een punt in het contract. Elk "dank je" klinkt als een beleefdheidstaks, maar je betaalt het toch, omdat het zo hoort. En toch zit hier iets vreemds in - niet de hand bijten die je voedt, maar gewoon stil het gif van je eigen ontevredenheid doorslikken. Lachen als je er geen zin in hebt. Een stap op het podium zetten, zelfs als je vanbinnen leeg bent. Een klein offer voor een grote beloning – niet in roem, maar in dat ene moment waarop nieuwe sterren opkomen en jij nog steeds onder het licht staat. Ook al met een gekwetste ziel, je straalt.