Pugili impazziti

Soms wordt de wereld ineens te luid. Alsof iemand het volume van emoties op maximaal heeft gezet, en nu elke aanraking als een flits voelt, elke fout als een vuurwerkexplosie in een gesloten ruimte. Alles is te scherp, te levendig, te echt. En in deze chaos wil je je gewoon tegen iemand aanleunen die het ook niet redt, die ook de coördinaten kwijt is, maar die nog steeds naast je ademt. Liefde is hier geen roze achtergrond, maar een slagveld. Met blauwe plekken, met brandwonden, met een "sorry" op de uitademing. Maar misschien is dat juist haar eerlijkheid: twee mensen die uitgeput zijn door het leven, kiezen er toch voor om elkaar vast te houden. Zelfs als het huis al lang door een storm is weggevaagd - ze blijven, bouwen een tijdelijk onderkomen van de brokstukken en noemen het "huis".