Los días que vendrán

Afscheid nemen heeft iets speciaals, net als het licht van een kaars dat flikkert, maar nog steeds warmte geeft. Als je niets meer kunt vasthouden, kun je tenminste nog wat bewaren: de geur van koffie, de zachtheid van een stem, dat ene moment vlak na het geluk. Je herinneringen worden een opslagplaats voor de eeuwigheid, ook al zijn ze zo klein als een zandkorrel onder je oogleden.

Het lied klinkt zacht, bijna als een ademhaling tussen de woorden. Er is geen drama in, alleen de berusting dat alles wat leeft ooit afscheid neemt. Maar het doet dat op een mooie manier: met warmte, met de aprilmaan in je zak en met een laatste slok champagne, om te onthouden dat het goed was.