AUSNAHMEZUSTAND

De nachtelijke menigte beweegt als één groot organisme: sommigen drinken, sommigen schreeuwen, sommigen duwen - en dat alles onder het motto “laat het maar escaleren”. De woorden klinken als het fluitsignaal van de scheidsrechter voor het laatste fluitsignaal: voetbal, vechten, consumeren, geen gevolgen - alsof het leven een wedstrijd is geworden, waar de regels op een servetje zijn geschreven. In elke couplet ruik je beton, wielen, adrenaline en een lichte hallucinatie van alles mag; geen schaamte, geen spijt, alleen een kortstondige kick en luid gelach om morgenochtend.

De ironie in de stem is zacht, bijna huiselijk onbeschaamd: opschepperij en agressie kijken elkaar aan door een prisma van vermoeidheid, en in de finale blijft alleen een zacht begrip over - zoveel lawaai om het gevoel te hebben dat je nog leeft. Achter de brutaliteit gaat een soort weemoedige warmte schuil: mensen maken ruzie om zich groter te voelen, en in dit grappige, ietwat zielige ritueel schuilt een eigenaardige waarheid over de hedendaagse eenheid.