Kangen

Brieven zijn als kleine tijdscapsules, waar de geur van inkt om een of andere reden warmer is dan welke wifi dan ook. Hier brengen de woorden niet alleen een "hallo" over - het is alsof ze zachtjes de wang aanraken. Elke regel trilt van ongeduld: wanneer kan ik je eindelijk omarmen, inademen, tegen me aandrukken, zodat alles weer op zijn plaats komt? Tussen de regels door klinkt het geruis van verwachting, als in een oude brievenbus voor zonsopgang. De zoete marteling van afstand, waar elk "ik mis je" iets luider klinkt dan gewenst. En al die tederheid is niet voor de show, maar voor later, voor dat ene moment waarop de deur opengaat en de wereld eindelijk uitademt: "je bent terug".