Komang

Alsof de avond zelf de slow-motionmodus had ingeschakeld. De lucht is dik als voor een regenbui, maar zonder onrust - gewoon de wereld die besloot even stil te staan en te kijken hoe mooi twee mensen kunnen zwijgen. Hier gaat het niet om passie en niet om grote beloften - alles is stil, eenvoudig en daardoor bijna heilig. Grappig, maar zelfs de tijd lijkt niet te willen storen. Het gaat ernaast zitten, met de benen bungelend, en luistert: hoe lachen ademhaling wordt, en ademhaling een gewoonte om dichtbij te zijn. En als er opeens een dag voorbijgaat zonder die warmte, zonder de bekende stem aan de andere kant van de lijn - lijkt alles op zijn plaats, maar toch klopt er iets niet. De wereld is dezelfde, maar zonder de weerspiegeling op het water, zonder de geur na de regen. En dan weer - een simpele glimlach, een lichte lach, en alles is weer heel. Alsof het leven slechts een moment is waarin iemand te mooi is voor woorden.