Pa que ya no estés triste

Soms keert het verleden niet terug in brieven of spijtbetuigingen, maar in verhalen met een nieuwe geolocatie en een lichaam dat nog zelfverzekerder is geworden. Het lijkt allemaal voorbij, maar de chemie, dat hardnekkige ding, geeft niet op. Tussen de regels door glijdt de hitte van herinneringen, vermengd met een lichte afgunst op andermans handen en een zelfvoldaan “ik zei het toch”. Het klinkt als een ontmoeting tussen twee mensen die maar al te goed weten hoe het zal aflopen, maar toch weer terugduiken. Want nuchterheid wordt overschat, en het gevoel dat het nog steeds ‘brandt’ is een te zeldzame kick om niet te herhalen.